Ptasie rezerwaty przyrody - Wyspy Hornøya i Reinø (Norwegia)
Arktyczne wyspy ptasie na Morzu Barentsa.
|
|
|
|
|
|
|
Położenie: Na wschód od półwyspu Varanger na Morzu Barentsa. Wyspy Vardø, Hornøya i Reinøya leżą w arktycznej strefie klimatycznej.
Charakterystyka:
Do rybackiego miasteczka Vardø położonego na wyspie prowadzi podmorski tunel Ishavstunnelen. Tunel pod Morzem Arktycznym ma długość 2,9 kilometra, a najgłębszy punkt znajduje się 88 metrów pod poziomem morza. Jest to jednocześnie granica arktycznej strefy klimatycznej. Vardø jest miastem najdalej wysuniętym na wschód w Norwegii i jedynym które leży w arktycznej strefie klimatycznej! Żyje tu około 2500 mieszkańców.
Kolonie ptaków morskich na wyspach Hornøya i Reinøya są dwoma z 14 rezerwatów przyrody na wybrzeżu Finnmarku. Niezapomnianą przygodą jest wyprawa stateczkiem na skalistą ptasią wysepkę Hornøya. Wyspa ta jest bardzo popularna wśród polskich ptasiarzy.
Flora i fauna:
Wody wybrzeża dookoła północnej Norwegii są bardzo bogate w ryby. Główną dietą prawie wszystkich gatunków ptaków morskich na wyspach są trzy gatunki ryb: tobiasz dobijak, gromadnik i śledź. Jedynym wyjątkiem jest edredon, który żywi się skorupiakami, mięczakami, jeżowcami i innym pokarmem z dna morza. Mewy trójpalczaste często korzystają z ryb wyrzucanych z łodzi rybackich w Vardø. Odchody tysięcy ptaków są dobrym nawozem, który powoduje bujny wzrost trawy na wyspach.
Na małej skalistej wyspie Hornøya gnieździ się od 73 do 88 tysięcy par ptaków, wśród których są mewy trójpalczaste, srebrzyste i siodłate, alki, nurniki białoskrzyde, nurzyki podbielałe i polarne, kormorany czubate oraz przesympatyczne maskonury. Na klifach można zobaczyć takie gatunki ptaków jak np. alka krzywonosa, nurzyk podbielały, nurzyk polarny, maskonur, mewa trójpalczasta, kormoran czubaty i kormoran czarny. Typowy dla północnej Norwegii jest też fulmar i głuptak. Chociaż ptaki te nie rozmnażają się na wyspie Hornøya, można je spotkać na obszarze Varangerfjordu. Pomiędzy ptakami typowo morskimi w granicach rezerwatu gniazduje także edredon, mewa srebrzysta i mewa siodłata. Kolonia mew na tych dwóch wyspach jest jedną z największych w Europie i liczy 40-50 tysięcy par.
Dojazd:
Ze Sztokholmu do miasta Tana bru można dojechać drogą E4 wzdłuż zachodniego wybrzeża Zatoki Botnickiej do Haparandy, następnie drogą E75 przez Rovaniemi, Inari i Utsjoki w Finlandii do granicy z Norwegią. Do wyspy Vardø, która leży w arktycznej strefie klimatycznej dojeżdża się bezpłatnym tunelem podmorskim. Z portu w Vardø kursują małe statki na wyspę Hornøya.
Trasy turystyczne:
Wyspa Hornøya to jedna z nielicznych ptasich wysp w Norwegii, gdzie turyści mogą obserwować ptaki bezpośrednio z dołu klifu, nawet z odległości kilku metrów! Przeprawia malutkim stateczkiem z Vardø trwa około 12 minut. Po zejściu na ląd usłyszymy wrzask tysięcy ptaków i poczujemy ostry zapach ptasich odchodów. Na ziemi w trawie leży wiele martwych ptaków. W tej wielkiej kolonii ptaków można być świadkiem ciekawych scen, np. jak mewa srebrzysta próbuje porwać pisklę mewy siodłatej, lecz zostaje przepędzona przez inne ptaki z kolonii. Najbardziej sympatyczne są maskonury z wielkimi kolorowymi dziobami. Właśnie w tych dziobach niosą one pęki małych rybek do gniazda, aby nakarmić pisklęta. Miejscową specjalnością jest nurzyk polarny, który gniazduje tylko w północnej Norwegii, północno zachodniej Rosji, Islandii i Spitsbergenie. Po tych atrakcjach można przejść się brzegiem klifu na górną część wyspy. Na płaskim terenie wśród traw gniazdują inne gatunki ptaków niż te na skałach. Z góry rozciąga się rozległa panorama, na zachód widać półwysep Varanger i przybrzeżne wyspy, a na wschód Morze Barentsa. Na północnym końcu wyspy znajduje się latarnia morska.
Wizyta na wyspie Hornøya nie powinna zakłócać spokoju jej skrzydlatych mieszkańców. Należy przestrzegać reguł ochrony przyrody i nie wspinać się na klify (jest to bardzo niebezpieczne !), a także ograniczyć niepokojenie ptaków do niezbędnego minimum.
|
Szczegółowy opis rezerwatu przyrody i okolic z mapką w przewodniku „Skandynawia – Parki narodowe i rezerwaty przyrody”. Wydawnictwo „Bernardinum”, Pelplin 2007 |
