Park Narodowy Dovrefjell-Sunndalsfjella (Norwegia)

Woły piżmowe, dzikie renifery i łosie.

Obszar: 1693 km²
Rok założenia: 1974 – Park Narodowy Dovrefjell o powierzchni 265 km², rozszerzony w 2002 roku o obszar Sunndalsfjella.
Położenie: Na obszarze trzech regionów: Oppland, Sør-Trøndelag i Møre og Romsdal, około 350 km na północ od Oslo.

Charakterystyka:

Razem z Parkiem Narodowym Dovre i Rondane, przyległymi rezerwatami przyrody i parkami krajobrazowymi, łączny obszar chroniony obejmuje imponującą powierzchnię 4,365 km2. Obszar rozciągający się od Sunndalsfjella do Knutshøin to pokryte lodowcami dzikie góry o stromych zboczach, przechodzące na wschodzie w otwarty płaskowyż. Piękny, nieujarzmiony krajobraz na zachodzie, stopniowo przechodzi w bardziej łagodny na wschodzie. Dominujące góry wśród wielu innych to szczyt Storkalkinn (1880 m) na zachodzie, majestatyczny Størskrymten (1986 m) w środkowej części, oraz sławny szczyt Snøhetta (2286 m) i Svånåtindan (2209 m) na wschodzie. Niewielka wschodnia część parku, oddzielona drogą E6 i linią kolejową, to wzgórza Knutshøene pokryte bujną roślinnością. Są to łagodne wzniesienia, bagni­ska i wrzosowiska.

Przez góry Dovrefjell prowadził ważny szlak handlowy. Od wielu wieków wędrowcy podróżowali przez góry pieszo i na grzbietach koni. Już na początku XII wieku na szlakach Dovrefjell powstało wiele prostych, samoobsługowych chat "sælehus".

Flora i fauna:

Na zachodzie dominują jałowe skały, natomiast na wschodzie jest bujna roślinność, dzięki ziemi bogatej w wapień. Ten obszar to sławne góry Knutshøene, które botanicy odwiedzają od prawie dwustu lat. Rosną tu rzadkie gatunki roślin, które przetrwały ostatni okres zlodowacenia jak piołun norweski i różne podgatunki delikatnego maku górskiego. Na północno wschodnich skalistych stokach i przy potokach występują rośliny lubiące cieniste i wilgotne miejsca jak: skalnica naprzeciwlistna, jaskier lodnikowy, czy skalnica nakrapiana.

Wśród zwierząt królem tych gór jest renifer. 100 lat temu dzikie renifery niemal zupełnie zostały wytrzebione w wyniku intensywnego polowania. Populacja w Dovrefjell jest jednym z ostatnich stad dzikich reniferów w północnej Europie. W regionie Dovrefjell-Sunndalsfjella oprócz dzikich reniferów żyje także wiele innych zwierząt, jak rosomak czy lis polarny. W parku żyje także wiele gatunków ptaków drapieżnych jak białozór, orzeł przedni czy myszołów włochaty. Na obszarach podmokłych spotkamy bataliony, a na wrzosowiskach siewkę złotą i pardwę górską.

Woły piżmowe to najsłynniejsze zwierzęta w Dovre. W 1931 roku dziesięć wołów piżmowych z Grenlandii zostało wypuszczonych blisko Hjerkinn. Obecnie jest tu około 80 tych kudłatych zwierząt, które nie boją się ludzi i rozdrażnione mogą zaatakować. Są one bardzo niebezpieczne. Dla swojego bezpieczeństwa turyści powinni zatrzymać się przynajmniej w odległości 200 metrów od ich. Po przekroczeniu granicy bezpieczeństwa, która wynosi 80-90 metrów, można się spodziewać ataku. Człowiek nie ma żadnych szans ucieczki. Przy wejściu na szlak w Kongsvoll znajduje się tablica ostrzegawcza, informująca o dwóch przypadkach śmierci turystów zaatakowanych przez te zwierzęta.

Dojazd:

Drogą E6 do Dombas, Hjerkinn lub Kongsvoll.

Trasy turystyczne:

Na terenie Dovrefjell-Sunndalsfjella znajduje się sieć oznaczonych szlaków turystycznych, prowadzących w rozmaitym krajobrazie, przez wysokie góry pokryte lodowcami, jak i płaskie doliny z rzekami i wodospadami. W granicach parku można chodzić dowolnymi ścieżkami, rozbijać namioty w dowolnym miejscu, zbierać jagody i grzyby dla własnego użytku, po wykupieniu pozwolenia można łowić ryby. W lecie popularne są wycieczki „Moskus-safari” i „Elgsafari”, w czasie których można zobaczyć woły piżmowe w Dovrefjell i łosie w Fokstumyra.

Dobrym punktem wyjściowym jest Kongsvoll. W Kongsvold Fjeldstue można nabyć pozwolenie na wędkowanie, a w recepcji hotelu można uzyskać wszelkie informacje o trasach w parku i kupić mapy topograficzne.

Najczęściej turyści wybierają się na 2-3 dniową trasę w czasie której zdobywają jeden z czterech ośnieżonych szczytów potężnego pasma Snøhetta (2286 m). Szlak w kierunku schroniska Reinheimen prowadzi przez las, dość stromo w górę. Po osiągnięciu grzbietu płaskowyżu znajdujemy się powyżej linii drzew, na otwartym terenie. Dalej szlak prowadzi na zachód obszerną doliną Stroplsjødalen. Tu należy rozglądać się po stokach gór po prawej, gdyż jest to teren gdzie można spotkać woły piżmowe. Po osiągnięciu wzniesienia odsłania się wspaniała panorama, z widoczną po lewej Snøhettą pokrytą lodowcami. Od schroniska Reinheimen na szczyt prowadzi oznakowany szlak. Wejście nie jest specjalnie trudne i nie wymaga użycia raków, tylko dobrych butów trekingowych. Na szczyt można wejść także od strony parkingu przy drodze Snøheimveien. Na wejście potrzeba około 4 godzin. Należy mieć z sobą ciepłą odzież i przeciwdeszczową, na tej wysokości pogoda może szybko się zmienić.

Szczegółowy opis parku i mapka w przewodniku „Skandynawia – Parki narodowe i rezerwaty przyrody”. Wydawnictwo „Bernardinum”, Pelplin 2007

Komentarze i opinie: