Park Narodowy Rago (Norwegia)
Najbardziej niedostępny park narodowy w Norwegii.
|
|
|
|
Obszar: 167 km2
Rok założenia: 1971.
Położenie: w okręgu Nordland za kołem polarnym. Park przylega do szwedzkich parków narodowych Padjelanta, Sarek i Stora Sjöfallet. Razem tworzą największy w Europie dziki, bezludny kompleks chroniony o łączonym obszarze ponad 5400 km2.
Charakterystyka:
Rago jest najbardziej niedostępnym parkiem w Norwegii. Dominuje tu dziki krajobraz górski z głębokimi wąwozami, wodospadami i wielkimi otoczakami. Obszar parku leży na granicy działu wodnego Morza Bałtyckiego i Oceanu Atlantyckiego. Kiedy po ostatnim okresie zlodowacenia lód wycofał się z obszaru Rago, pozostawił różnej wielkości liczne granitowe bloki skalne, które teraz leżą rozproszone po terenie parku tworząc niezwykłe formy krajobrazu. Rago, w odróżnieniu od sąsiadujących szwedzkich parków narodowych, ma klimat typowy dla przybrzeżnej strefy klimatycznej z wielką ilością opadów, z chłodnym latem i łagodną zimą.
Na turystów odwiedzających Rago czeka wspaniała sceneria krajobrazu pełnego kontrastów. Park jest znany ze stromych gór, spadających kaskadami rzek oraz niezliczonych rzeczek i potoków płynących po gładkich, szarych zboczach gór. Są tu także obszerne bagna, duże jeziora, lodowce i pola śnieżne.
Flora i fauna:
Pomimo ubogiej i monotonnej flory są tu także obszary, gdzie jest niezwykle bujna roślinność. Rośnie tu wiele rzadkich gatunków roślin górskich, m.in. modrzyk górski, pełnik europejski i miejscami dzięgława fałszywa. W lasach dominuje brzoza i sosna, a na niżej położonych terenach spotyka się także jarzębinę i olchę. W wyższych częściach parku występuje rzadka, typowo alpejska roślinność.
Uboga roślinność w Rago powoduje, że także fauna nie jest zbyt bogata. Jest to królestwo rosomaka, a łosie są jedynym członkiem jeleniowatych stale zamieszkujących ten obszar. Bliskie sąsiedztwo z ogromnymi parkami narodowymi Szwecji powoduje, że góry Rago regularnie odwiedzają niedźwiedzie brunatne i rysie. W lasach jest dość spora ilość pardwy, cietrzewia i głuszca.
Dojazd:
Dość łatwy, z drogi E6 prowadzącej na północ Norwegii. Na wysokości Bodo, około 25 km za Fauske skręcamy w prawo na podrzędną drogę do Lakshola.
Trasy turystyczne:
W Lakshola znajduje się parking, obok którego zaczyna się szlak prowadzący do Parku Narodowego Rago. Trasy są oznaczone, żółtym, zielonym i czerwonym kolorem! Wybierając się na wędrówkę kilkudniową lepiej zabrać z sobą namiot, gdyż na terenie parku są tylko dwie chaty turystyczne o niewielkiej pojemności.
Szlak turystyczny w Rago prowadzi naturalną ścieżką do Storskogdalen i dochodzi do jeziora Storskogvatnet, z którego wypływa rzeka Storskogselva oskrzydlona przez pokryte sosnowym lasem łagodne pochyłości i strome granie ze wspaniałymi wodospadami i kataraktami. Na wschodzie jeziora dolina ciągnie się dalej aż do stromych, szarych gór w północnej części parku gdzie spotyka się z odludną doliną Trolldalen. W krajobrazie południowej części parku dominują góry Lappfjellet (1149 m) i Flatkjølen (1220 m). Północne zbocze góry Lappfjellet stromo opada w stronę jeziora Litlvarivatnet. Z zachodniego końca jeziora wypływa ponad 100 metrowy wodospad Storforsen, który jest początkiem rzeki Storskogelva.
Jednodniowa trasa okrężna o długości 18-20 kilometrów:
Lakshola – jezioro Storskogvatnet – jezioro Litlverivatnet – wodospad Storforsen – Lakshola.
Szlak zaczyna się w Lakshola i prowadzi naturalną ścieżką wzdłuż rzeki do chaty nad jeziorem Storskogvatnet. Dalej szlakiem w prawo na południe w stronę dużego jeziora Litlverivatnet. Na zachodnim końcu jeziora wspaniały wodospad Storforsen spada ponad 100 metrów po gładkich skałach. W górnej części gdzie zaczyna się wodospad, szlak prowadzi przez mostek wiszący na linach. Stąd szlakiem w dół i po 4 kilometrach dochodzimy do drogi Nordfjord – Lakshola. Ścieżka miejscami jest dość stroma i śliska.
Trasa kilkudniowa może być bardziej wymagająca i należy zabrać z sobą namiot i wyżywienie. Na przejście warto przeznaczyć co najmniej 4-5 dni. Teren miejscami jest bagnisty i do przejścia jest wiele strumyków i rzek. Część trasy może prowadzić poza oznaczonymi szlakami.
|
Szczegółowy opis parku i mapka w przewodniku „Skandynawia – Parki narodowe i rezerwaty przyrody”. Wydawnictwo „Bernardinum”, Pelplin 2007 |
