Park Narodowy Hardangervidda (Norwegia)

Największy płaskowyż górski w Europie.

Obszar: 3422 km²
Rok założenia: 1981.
Położenie: około 200 kilometrów na zachód od Oslo w rejonie Hordaland i Telemark.

Charakterystyka:

Hardangervidda to największy górski płaskowyż w północnej Europie i największy park narodowy w Norwegii. Na terenie Hardangervidda żyją największe stada dzikich reniferów w Europie. Jest to także obszar położony najdalej na południe, gdzie spotkamy arktyczne rośliny i zwierzęta, jak lisa polarnego czy sowę śnieżną, gdyż panuje tutaj klimat subpolarny. Wielcy odkrywcy polarni Roald Amundsen i Fridtjof Nansen wykorzystywali płaskowyż w trakcie przygotowań do swoich ekspedycji. Tutaj także trenował Marek Kamiński przed wyprawami arktycznymi.

Płaskowyż leży powyżej strefy drzew i w niektórych rejonach ukazuje się prawie księżycowa sceneria surowej przyrody. Hardangervidda to typowy górski płaskowyż z łagodnymi wzgórzami i rozległymi równinami, które urozmaicają jeziora połączone rzekami. Zachodni obszar jest bardziej wilgotny, z umiarkowaną temperaturą i w konsekwencji roślinność jest tutaj bogatsza. Natomiast część wschodnia pokryta cienką warstwą śniegu i nieurodzajną skałą jest obszarem niemal całkowicie jałowym z targanymi wiatrami wrzosowiskami.

Jedna trzecia płaskowyżu Hardangervidda jest pod ochroną parku narodowego, ale pozostały obszar to rezerwaty przyrody. Na płaskowyżu Hardanger znajdują się najbardziej popularne wodospady norweskie jak Vøringfossen, Latefossen, Steinsdalsfossen i Skjeggedal, oraz lodowce Hardangerjøkulen i Folgefonna, który jest trzecim największym lodowcem w Norwegii.

Dojazd:

Samochodem: od północy drogą E18 z Oslo Dramen, stąd E134 do Kongsberg, a następnie drogą nr 40 do Geilo, lub od południa z Kongsberg dalej drogą 134 w kierunku Oddy.

Pociągiem linią kolejową Oslo – Bergen, kursującej do różnych miejsc idealnie nadających się na początek wyprawy, np. Finse lub Geilo.

Autobusem do Geilo, Øvre Eidfjord lub Rjukan.

Trasy turystyczne:

Płaskowyż Hardangervidda to eldorado dla turystów pieszych z namiotami i wędkarzy. Obszar ten słynie z tysięcy jezior i potoków w których można złowić doskonałe ryby jak np. palia alpejska. Ryby można łowić po wykupieniu licencji. Na terenie parku jest sieć oznaczonych szlaków turystycznych łączących domki myśliwskie, z obsługą lub samoobsługowych. O wolnych miejscach można dowiedzieć się w biurach turystycznych, gdzie otrzymamy klucze. Na terenie parku dozwolone jest chodzenie poza wyznaczonymi szlakami i rozbijanie namiotów. Park Narodowy Hardangervidda w Norwegii plasuje się na trzecim miejscu popularności wśród turystów norweskich i obcokrajowców. Wybierając się na kilkudniową wycieczkę po płaskowyżu, trzeba przygotować się na każdą pogodę. Konieczne są dobre buty trekingowe, ciepła odzież, kurtka przeciwdeszczowa i dobry śpiwór. Bez względu na pogodę, życie mogą uprzykrzać duże ilości komarów. Do połowy lipca można chodzić prawie do północy, gdyż o tej porze jeszcze jest szarawo i nie ma czarnych nocy.

Najbardziej popularne szlaki to:
* Z Kinsarvik do Stavali (dolina Husedalen, na zachodzie parku)
* Z Hjølmo do Hadlaskard (dolina Veigdalen, na płn.-zachodzie parku)
* Z Trondsbu do Sandhaug (środkowa północ parku)
* Z Tuvaseter do Heinseter (północny-wschód parku)
* Z Haukeliseter do Hellevassbu i Litlos (południowa część parku)

Øvre Eidfjord – Hadlaskard. W Øvre Eidfjord skręcamy na drogę do Hjølmo (tylko dla pojazdów krótszych niż 8 metrów). Szutrowa droga jest bardzo stroma, wąska i kręta, wspina się na wysokość ponad 700 metrów do Hjølmoberget, skąd jest punkt wyjściowy na szlaki parku Hardangervidda. Mniej doświadczeni kierowcy nie powinni wjeżdżać tą karkołomną drogą. Z Hjølmoberget do Viveli jest około 1,5 godziny marszu. Po godzinie marszu mijamy po prawej majestatyczny wodospad Valurfossen (272 m). Viveli jest małą osadą ze schroniskiem nad rzeką w malowniczej dolinie. Dla wędkarzy jest to znakomite miejsce. Powyżej osady jest mały mostek na rzece Veig, bezpośrednio nad grzmiącym wodospadem. Dalej szlak omija wzgórze Kjeseshovden (1050 m), ale warto wejść na nie. Z góry zobaczymy wspaniałą panoramę wielkiej doliny, meandrującą rzekę z kataraktami i szczyty płaskowyżu pokryte śniegiem. W Hedlo znajduje się schronisko z możliwością zakupienia wyżywienia. Od schroniska ścieżka prowadzi przez mostek wiszący na dwóch linach nad kataraktami rzeki Veig. Stąd można dojść do Hadlaskard dwoma ścieżkami, po prawej i lewej stronie rzeki. Ścieżka często przechodzi przez pola śnieżne. Z Hadlaskard szlaki prowadzą dosłownie we wszystkich kierunkach i w zależności od czasu jakim dysponujemy, można bez problemu wybrać odpowiedni wariant dalszej trasy.

Trolltunga (Język trolla) - wisząca skała, (czas przejścia w jedną stronę około 5 godzin) Z Tyssedal samochodem jedziemy 7 kilometrową krętą drogą na wysokość 425 metrów n.p.m. do zapory wodnej w Skjeggedal nad jeziorem Ringedalsvatnet. Poniżej zapory znajduje się kolejka linowa Mågelibanen, której 9-cio osobowy wagonik wspina się prawie pionowo 425 metrów w górę na szczyt Mågelitopp. Kolejka obecnie służy pracownikom elektrowni i właścicielom wielu domków letniskowych położonych na rozległym płaskowyżu. Szlak pieszy do Trolltunga zaczyna się z prawej strony dolnej stacji kolejki i prowadzi wzdłuż torów bardzo stromo w górę. W Gryteskard skręcamy w prawo w górę, za znakiem wskazującym kierunek do Trolltunga. Dalej szlak prowadzi na otwartym skalistym terenie pokonując wiele wzniesień i osiąga wysokość ponad 1000 metrów n.p.m.. Po pokonaniu dość wyczerpującej trasy osiągamy jedno z najbardziej ekscytujących miejsc, skałę Trolltunga. Na Trolltunga nie ma żadnych zabezpieczeń i należy zachować szczególną ostrożność.

Szczegółowy opis parku i mapka w przewodniku „Skandynawia – Parki narodowe i rezerwaty przyrody”. Wydawnictwo „Bernardinum”, Pelplin 2007

Komentarze i opinie: