Park Narodowy Padjelanta (Szwecja)

Jedna z najpiękniejszych scenerii górskich.

Obszar: 1984 km²
Rok założenia: 1962.
Położenie: północno-zachodnia Szwecja, około 100 kilometrów za kołem polarnym

Charakterystyka:

Jest to wielki płaskowyż o średniej wysokości 900 metrów n.p.m. z dwoma dużymi jeziorami Vastenjaure i Virihaure, które uważane jest za najpiękniejsze jezioro Laponii. Park charakteryzuje rozległa alpejska sceneria z łagodnymi grzbietami górskimi, wielkimi jeziorami, łąkami i bogatą florą. Wysoki płaskowyż niemal cały znajduje się ponad linią drzew. Teren ten różni się znacznie od wysokich gór i głębokich dolin w Sarku, z którym graniczy Padjelanta. Pagórkowate płaszczyzny przerywane są wysokimi szczytami, z których najwyższy Jeknaffo, leżący w południowej części parku, osiąga 1836 metrów.

Flora i fauna:

Padjelanta to prawdziwy „raj botaniczny”, w którym rośnie wiele rzadkich gatunków roślin. Wapienne podłoże skalne jest przyczyną niezwykłej rozmaitości flory, z wieloma gatunkami roślin, które w szwedzkich górach tylko tutaj można spotkać. Najbogatszym i najbardziej interesującym obszarem pod względem botanicznym są okolice wokół jeziora Virihaure. Na zachodniej pochyłości góry Unna Dijdder rosną takie rośliny jak lapoński przelot pospolity, różanecznik lapoński, a także storczyki potrostek alpejski i gołek białawy.

W parku Padjelanta zaobserwowano występowanie około 125 gatunków ptaków. W obszarze dookoła lapońskiej osady Stáloluokta występuje najwięcej ptaków, ponieważ jest tam dużo bagien, lasów brzozowych, są także jałowe szczyty górskie. Przedstawicielami ssaków jest leming górski, łoś, zając bielak, niedźwiedź brunatny, rosomak i lis polarny, oczywiście oprócz stad reniferów.

Dojazd:

Do parku można dojść z dwóch punktów, od południa z Kvikkjokk i od północy z Ritsem. Z Ritsem trzeba przeprawić się łodzią do Vaisaluokta lub Änonjalmme. Łódź kursuje dwa razy dziennie. Do Kvikkjokk lub Ritsem łatwo dojechać autobusem lub samochodem.

Trasy turystyczne:

Do Parku Narodowego Padjelanta na zachód od jezior Vastenjaure i Virihaure przylega norweski Park Narodowy Rago, a na wschodzie i północy parki Sarek i Stora Sjöfallet, tworząc największy w Europie obszar chroniony. Padjelanta usytuowany jest z dala od dróg publicznych. Na dojście do parku potrzeba od 1 do 3 dni. Wybierając się na trasę trzeba mieć do dyspozycji co najmniej 7-8 dni.

Przez park przebiega szlak turystyczny Padjelantaleden o długości 150 kilometrów, między Ritsem i Kvikkjokk. W odstępach 10-20 kilometrów znajdują się chaty turystyczne z kuchnią wyposażoną w butle gazowe i naczynia. Zamiast spać w chatach lepiej zabrać na wycieczkę własny namiot. Pozwoli to zaoszczędzić sporo pieniędzy, które trzeba by wydać na noclegi. Szlak Padjelantaleden jest łatwy i odpowiedni nawet dla nowicjuszy. Na przejście całej trasy potrzeba 10 do 14 dni. Na szlaku na największych rzekach są mosty, ale i tak konieczne są dobre buty trekingowe, przydadzą się również kalosze przy przechodzeniu podmokłego terenu i strumyków. Konieczne jest także nieprzemakalne ubranie i ciepły polar. Na komary dobre są moskitiery zakładane na głowę. Najlepszy czas na wędrówkę jest od połowy lipca do końca sierpnia. Wcześniej jest jeszcze zbyt mokro, gdyż kończy się okres topnienia śniegu. W sierpniu dzień trwa krócej i można natrafić na niewielkie przymrozki w nocy, ale za to komary są mniej aktywne.

Można chodzić poza wyznaczonymi szlakami, ale dla własnego bezpieczeństwa nigdy nie należy wędrować samemu. Szczególną ostrożność należy zachować przy przejściach w bród rzek i strumieni, a także przez mosty śnieżne i pola śnieżne. Ze względu na bardzo rozległy obszar konieczna jest dokładna mapa i kompas lub GPS.

Opis fragmentu szlaku od strony południowej z Kvikkjokk:
Tarraluoppal – Tuottar. Szlak prowadzi na wysokości 950 metrów, najwyżej na całym szlaku Padjelanta. Krajobraz nieco pagórkowaty z mnóstwem jezior.

Tuottar – Stáloluokta. Po ominięciu jeziora Tsiekkimjávrre kierujemy się na zachód doliną pokrytą żwirem polodowcowym, w dół aż do jeziora Gieddávrre. W dalszym ciągu ścieżka prowadzi przez łąki, a następnie schodzimy w dół przez suchy żwir polodowcowy. Dalej ścieżka przechodzi przez obszary bagienne i zamarznięte fałdy torfu między kopcami wzgórz porozrzucanych w terenie. Dochodzimy do rzeki Gieddejahka, gdzie teren przypomina miniaturowy ogród botaniczny.

Stáloluokta jest letnią osadą Saamów z Tuorpon i wiele rodzin mieszka tutaj w lipcu i sierpniu. Saamowie wybrali to miejsce na osiedlenie się na początku XX wieku i jest to największa osada hodowców reniferów na tym obszarze. Nadal znajdują się tu chaty zbudowane w 1900 roku. W słoneczny dzień z wysokiego wzgórza leżącego na północny-wschód od osady jest fantastyczny widok na wielkie jezioro Virihaure i płaskowyż na wschodzie.

Arasluokta. Z Stáloluokta szlak mija kaplicę gohtie i kieruje się wzdłuż zbocza góry Unna Dijdder na północ. Dwanaście kilometrów od Stáloluokta dochodzimy do Arasluokty, kolejnej osady Saamów. Obok osady znajduje się sześć chat turystycznych i kaplica gohtie. Na północ od osady Arasluokta znajdują się górskie wrzosowiska pokryte bogatą roślinnością typową dla podłoża bogatego w wapień. W najwyższym punkcie stoi na straży wapienna kolumna (rauk) o wysokości 3 metrów.

Dojście do parku Padjelanta od strony północnej z Ritsem:
Akka – Vaisaluokta – Kutjaure. Dość łatwy odcinek szlaku prowadzący przez las brzozowy nad jeziorem Akkajaure. Vaisaluokta jest największą letnią osadą Saamów z Sirkas. Jest tu także kaplica gohtie. Z Vaisaluokta szlak prowadzi na południe do Kutjaure przez obszary bagienne na wysokości 800 m. Z Kutjaure szlak dociera do chaty w Låddejåkkå, a następnie w Arasluokta.

Szczegółowy opis parku i mapka w przewodniku „Skandynawia – Parki narodowe i rezerwaty przyrody”. Wydawnictwo „Bernardinum”, Pelplin 2007

Komentarze i opinie: