Park Narodowy Urho Kekkonena (Finlandia)

Góry, bagna i dzikie lasy z niezliczoną ilością rzek.

Obszar: 2 550 km²
Rok założenia: 1983.
Położenie: na północy Finlandii, na wschód od drogi E75 z Rovaniemi do Ivalo, kilkanaście km na południe od jeziora Inari.

Charakterystyka:

Jest to drugi co do wielkości w Finlandii obszar chroniony. Ogromny obszar Parku Narodowego Urho Kekkonena obejmuje tereny górskie, szerokie torfowiska i ostępy z niezliczoną ilością potoków i rzek. Północna część parku to jałowe odludzie z bezdrzewną tundrą, charakteryzujące się wąwozami, stromymi pochyłościami i piargami. Większą rozmaitość do krajobrazu wnosi obszar rzek Luttojoki i Suomujoki i ich dopływy. W sercu parku znajduje się łatwy do przejścia obszar górski Raututunturi-Saariselkä z wąwozami, wrzosowiskami i polami głazów. Południowo-zachodnią część parku pokrywają lasy i obszerne, otwarte obszary torfowisk aapa, bardzo trudne do przebycia. Południe parku to dziki obszar lasów sosnowo-świerkowych z grubą ściółką mchów. Krajobraz urozmaicają izolowane wzniesienia górskie. Tereny te zamieszkuje wiele gatunków zwierząt, których naturalnym środowiskiem życia są stare lasy. Południowo-wschodni obszar parku jest dość płaski, z imponującym kanionem rzeki Nuorttijoki i samotną kopułą góry Naltiotunturi (430m). W strefie granicznej z Rosją leży tajemnicza góra Korvatunturi (483m). Korvatunturi, to po fińsku "Góra-ucho". Fiński radiowiec Markus Rautio stworzył w latach 20. XX wieku legendę, że jest to ucho wysłuchujące dziecięcych życzeń i że tutaj mieszka święty Mikołaj. Po II wojnie światowej św. Mikołaja "przeprowadzono" do miasta Rovaniemi.

Praktyczne rady:

Na terenie parku dozwolone jest rozpalanie ogniska tylko w specjalnie wyznaczonych miejscach. Na wędkowanie konieczne jest wykupienie zezwolenia w biurze turystycznym Metsähallitus. W części obszaru parku nie ma zasięgu telefonów komórkowych.

Rozbijanie namiotu dozwolone jest tylko w miejscach wyznaczonych, na terenach dzikiego odludzia można biwakować. W parku znajduje się około 130 miejsc na ognisko, 5 pól namiotowych i wiele chat noclegowych, które można rezerwować w centrach informacji, maksymalnie na dwie kolejne noce.

Przekraczanie rzek ułatwia tylko kilka mostów. Podczas brodzenia przez rzeki trzeba podjąć wszelkie środki ostrożności. Największy problem w lipcu i sierpniu to komary i meszki. Moskitiera pomoże trzymać komary na dystans, także namiot musi mieć moskitierę.

Dojazd:

Z Polski promem do Helsinek lub Nyneshamn. Dalej samochodem na północ do Sodankylä, skąd jeszcze dalej 130 km na północ autostradą arktyczną E75 do drogi skręcającej np. do Tunturikeskus Kiilopää.

Pociągiem lub samolotem do Rovaniemi, skąd są połączenia autokarowe do Kiilopää i Saariselkä.

Trasy turystyczne:

W parku Urho Kekkonena można wybrać się na długie i wymagające wędrówki po obszarach dzikiej przyrody, ale także na łatwiejsze trasy po oznakowanych trasach, odpowiednich dla niedoświadczonych turystów. Najpopularniejsze rejony parku to dolina rzeki Suomujokilaakso, jezioro Luirojärvi i najwyższa góra parku Sokosti (718m). Łatwo dostępne są punkty widokowe na szczycie Kiilopää (546m) i Kaunispää (438m, można wjechać samochodem) blisko Saariselkä. Na szczyt Kiilopää prowadzi łagodnie wspinająca się ścieżka, w górnej części po drewnianych schodach. Mimo że góry nie są wysokie, to z ich płaskich, pokrytych tundrą wierzchołków rozciągają się rozległe panoramy. Dużą atrakcją będzie wycieczka w poziomym świetle słońca o północy!

Krótki szlak z Kemihaara do Korvatunturinmurusta o długości 18 km pozwala poznać przyrodę Laponii. Wyruszamy z parkingu przez rzekę Kemihaara i dalej przez lasy świerkowe i torfowiska aapa dochodzimy do suchych sosnowych wrzosowisk. Kolejną atrakcją jest zagroda reniferów i chata na odludziu Vieriharju. Dalej trasa biegnie przez niskie wrzosowiska i torfowiska aapa do Korvatunturinmurusta. W tym punkcie jest koniec szlaku, skąd można podziwiać przepiękny widok na górę Korvatunturi przy granicy z Rosją. Wejście na górę św. Mikołaja wymaga zezwolenia straży granicznej w Ainijärvi.

Szlak o długości 40 km wzdłuż rzeki Nuorttijoki w południowo-wschodniej części parku przyciąga turystów i wędkarzy z wielu krajów. Jest to okrężna trasa prowadząca po obu brzegach rzeki. Wędrówkę rozpoczynamy z Haukiniva, gdzie jest parking i punkt informacyjny w schronisku.

Bardzo popularny w Finlandii jest trekking po dzikim odludziu z noclegami w szałasach.

W dzikim obszarze parku nie ma oznakowanych szlaków, ale są widoczne ścieżki wzdłuż najbardziej uczęszczanych tras, w szczególności na odcinkach między chatami. Koniecznie trzeba mieć przy sobie mapę i kompas.

Najpopularniejszy nieoznakowany szlak okrężny to Kiilopää - Suomunruoktu - Tuiskukuru - Luirojärvi - Lankojärvi - Rautulampi - Kiilopää. Jego całkowita długość wynosi około 80 km, a przejście zajmuje siedem dni. Wielu turystów spędza dwie noce w Luirojärvi i wchodzi na najwyższy szczyt parku - Sokosti (718m).

Dla turystów którzy chcą dokładniej zapoznać się z przyrodą fińskiej Laponii i parku narodowego, przygotowane są wygodne ścieżki edukacyjne. Ścieżki zaczynają się blisko drogi E75 przy centrum Informacji w Tankavaara (4 ścieżki), w Kiilopää (3 ścieżki), oraz w Saariselkä nad rzeką Luttojoki (2 ścieżki).

Pełny tekst w Magazynie Skandynawskim „Zew Północy” nr 6 czerwiec-lipiec 2010 Wydawca: PCIT TRAMP, Szczecin